بسم الله الرحمن الرحیم.
بارخدایا! من خود به خوبی می دانم که گنهکارم و در درگاه عظیم تو هیچ جایگاهی ندارم. خود به خوبی می دانم که چقدر گناه کارم و چقدر به معصیت تو روی آورده ام. اما اکنون در درگاه عظمت و مغفرت و بخشش تو، معترف آمده ام. به گناهم اعتراف می کنم و اظهار پشیمانی و درخواست بخشش از تو دارم.
خدایا! در آن هنگام که فضل و بخشش و مغفرت و رحمت و لطف و احسان خود را نصیب بندگانت می کنی، به من بنده حقیر فقیر مسکین مستکین نیازمند خودت که رسیدی، از تو خواهش می کنم ای خدا، به لیاقت و دارایی من نزد خودت نگاه مکن، که من در این صورت هیچ ندارم و حتی برای خود آبرویی نیز نگذاشته ام. خدایا به گناه خویش معترفم در درگاه ابدیت و إلهیت و حقیت و بزرگواری تو. تو در آن هنگام، به وسعت و بی إنتهایی لطف و کرم و فضل و بخشش و بزرگواری و رحمت و نعمت خودت نگاه کن و آنگاه بر من فضل نما. چرا که درست است که گناهان من مرا بر لطف و کرم تو بی لیاقت می گرداند اما فضل و احسان و بلندمرتبگی و جود و بخشش تو و رحمت و نعمتت بسیار برتر است و وسیع تر از گناهان من. چرا که رحمت و بخشش و مغفرت و منزلت تو، کل عالم را شامل می شود و تمام هستی را فرا گرفته و به تمام آفریدگانت تعلق می گیرد.
خدایا شکرت. إلهی آمین.